باید بدانیم که گوجه‌فرنگی، بادنجان، سیب زمینی و فلفل دلمه اعضای خانواده‌ای از گیاهان به نام سولاناسه یا تاجریزی هستند که در دوره معاصر از آمریکای لاتین، به همه جهان و ازجمله ایران گسترش‌یافته‌اند.
برگ‌ها، ساقه و میوۀ نرسیده (کال) این گیاهان، دارای میزان بالایی از ماده‌ای به نام سولانین است که آثار سمی بر بدن می‌گذارد.
همچنین مصرف زیاد این میوه‌ها موجب افزایش سودای بدن و عوارض مختلفی چون غلظت خون، افسردگی، لک‌های پوستی، توده‌های مختلف، واریس، بواسیر و واریکوسل می‌شود که البته در همه اعضای این خانواده یکسان نیست و به فرد خورنده، اقلیم و شرایط آب‌وهوایی، روش مصرف و… هم بستگی دارد.
طبیعت گوجه فرنگی خام، سرد و تر است و باید به عوارض مصرف زیاده آن در تولید بلغم خام و ایجاد مشکلاتی به‌ویژه در معده توجه‌کرد.
پس توصیه‌می‌کنیم:
مصرف میوه‌ها و گیاهانی که بومی اقلیم ما نیستند را کم و محدود به هوس و موارد لازم‌کنید. در اینجا، در کنار خانواده سولاناسه، کیوی، جینسینگ، میوه کاکتوس، قهوه، گانودرما، کامبوجا و… هم قابل‌ذکرند.
تا جای ممکن در پخت‌وپز به‌جای رب گوجه‌فرنگی، از رب انار، رب نارنج، آلوها، تمر هندی، زعفران، زردچوبه، فلفل سیاه و… بهره‌ببرید که همگی آثار مختلف درمانی نیز دارند.
سالاد شیرازی، سالاد سنتی ما نیست و ربطی هم به شیراز ندارد! مصرف آن را بسیارمحدود کنید و با نعنا و پیاز همراه نمائید.
در زمینه بیماری‌هایی چون دردهای مفصلی و کمردردهای التهابی (که معمولاً با درد و خشکی صبحگاهی همراه‌اند)، چاقی، کبدچرب، سندرم متابولیک، سنگ کلیه، فیبروم، پولیپ‌های روده، واریس، غلظت خون، لک‌های پوستی، افسردگی و شبیه آنها، که عموماً ناشی از سوءمزاج سوداوی هستند، مصرف گیاهان خانواده سولاناسه را به حداقل برسانید.
این میوه‌ها را ابداً خام و سبز مصرف نکنید و حتی بخش‌های سبزمانده را جداکنید. یادتان باشد که گوجه‌فرنگی رسیده، توماتین ندارد و به‌ویژه در انواع اصلاح نژادی مقدارش بسیارکم است.
همه گیاهان و خوردنی‌ها، خواص و مضراتی دارند. در مصرف آنها عاقل باشیم و از افراط و تفریط بپرهیزیم.
