آب درمانی

نگاهي كوتاه به آب درمانی در طب سنتي از منظر تنها فقط يكي از حكماي ايران‌زمين حكيم محمد حسين عقيلي خراساني (ره)، در ادامه با ما همراه باشید:

آب درياي شور:

جلوس در آن جهت لسع (گزش) هوامّ (جانوران گزنده) و امراض بارده و استسقاء مفيد می‌باشد.

 ماء كبريتى (گوگردي):

كه از معدن و زمين كبريتى برآيد، اغتسال بدان جهت امراض جلديه سوداويه رديه (پوستي سوداوي تباه‌كننده)، مانند جرب (بيماري پوستي همراه با خارش شبيه به اگزما) و قوبا (بيماري پوستي همراه با بثورات و بهق (پيسي سياه) و تَقَشُّر جلد (افتادن پوست) و كچلى و سعفه (بيماري پوستي در سر و صورت و م‍ژه و پس سر همراه با زخم و چرك)) و جراحات گزيده سباع (درندگان) و شُخوص (بیماری است که بیمار بیفتد و چشم او باز باشد و مژه برهم نزند و آن را اخذه و جمود نیز گویند.) و تعقّد (گرفتگي) عصب و اوجاع مفاصل بارده و امثال آن  مفید می باشد.

ماء نحاس (مس):

خواه از معدن آن برآيد و يا مس را تفته (گداخته) در آن خاموش نموده باشند، مضمضه (گرداندن در دهان) و قطور و اغتسال جهت فساد مزاج و جوشش دهان و ورم لهات (زبان كوچك) و درد گوش و تقويت اعضاء ضعيفه مفيد است‏.

ماء الحديد (آهن):

خواه از معدن آن برآيد و يا آن كه آهن را تفته در آب سرد نمايند، جهت طحال و استسقاء و تقويت اشتها و باه (قوه جنسي) و حبس اسهال و اكثر امراض بارده نافع می باشد.

ماء الذّهب (طلا) و الفضّه (نقره):

كه از معدن آن هر دو برآيد و يا آن كه تفته نموده و در آب سرد نمايند، جهت تقويت دل و دماغ و كبد و باه و نعوظ و امساك بطن و دفع امراض سوداويه مانند ماليخوليا و مراق (وسواس) و خفقان و امثال اين‏ها نافع می باشد.